1. |
Am-Ar
04:57
|
|||
|Galego|
Recoñecer o traballo
como destrutor do individuo
e da súa vontade
converte os nosos días
nunha guerra.
A alienación convertida
en orgullo.
A servidume só xera
miseria.
Que clase de orgullo
é o orgullo da clase?
Compre abolila,
compre abolila.
Destruír
o que
nos destrúe.
Por fin a cada relación de poder.
Arrincar de nós as garras do monstro.
Fuxir do espellismo espectacular
pra afundir á besta no averno.
"O traballo asalariado
esnaquiza os afectos.
Sen tempo pra amarnos
sen tempo pra amar axs outrxs
seremos sempre baleiros.
Seremos sempre baleiros."
Valemos máis que/do que producimos.
|Castellano|
Reconocer el trabajo
como destructor del individuo
y de su voluntad
convierte nuestros días
en una guerra.
La alienación convertida
en orgullo.
La servidumbre sólo
genera miseria.
¿Qué clase de orgullo
es el orgullo de la clase?
Es necesario abolirla.
Destruir
lo que
nos destruye.
Poner fin a cada relación de poder
arrancar de nosotrxs las garras del monstruo.
Huir del espejismo espectacular
para hundir a la bestia en el averno.
"El trabajo asalariado
hace añicos los afectos.
Sin tiempo para amarnos,
sin tiempo para amar a lxs otrxs,
seremos siempre vacíos.
Seremos siempre vacíos."
Valemos más que/de lo que producimos.
|ENGLISH|
Acknowledging work
as a destroyer of individuals
and their will
makes our days
become a war.
Alienation gets turned
into pride.
Servitude only
produces misery.
What kind of pride
is “class pride”?
It is necessary to abolish it.
To destroy
what
destroys us.
Putting power relations to an end,
pulling the monster's claws out of us
Fleeing from the spectacular mirage
to sink the beast in Hell.
“Wage labour
breaks affective relationships into pieces.
Gives no time to love ourselves
or each other.”
We are more valuable than what we produce.
|
||||
2. |
Solipsismo
05:17
|
|||
|Galego|
A orde dos estados non tolera
a desorde dos corazóns.
"Bosques de acacias...
só son deserto.
Só hai deserto."
O delirio vólvese palpable.
As ausencias inevitables.
Cando comezou a guerra?
Quen é o inimigo?
Distinguir os bandos,
é cada vez máis complexo.
O espectro subxectivo
delimita os novos parámetros
dun capitalismo encuberto.
Radicalismo académico,
despotismo ilustrado:
neocolonialismo.
A megamáquina
recupera todos os discursos
que pretenden atentar contra ela.
Niso reside o seu poder.
Todo o absorbe,
nada está exento.
Ninguén está exento.
Todo se dilúe.
Todo.
Onde está o inimigo?
Somos nós?
Todo se dilúe.
Todo se dilúe.
|Castellano|
El orden de los estados
no tolera el desorden de los corazones.
"Bosques de acacias...
solo son desierto.
Solo hay desierto."
El delirio se vuelve palpable,
las ausencias inevitables.
¿Cuándo empezó la guerra?
¿Quién es el enemigo?
Distinguir los bandos
es cada vez más complejo.
El espectro subjetivo
delimita los nuevos parámetros
de un capitalismo encubierto.
Radicalismo académico,
despotismo ilustrado:
neocolonialismo.
"La megamáquina recupera todos los discursos
que pretenden atentar contra ella. En eso reside
su poder. Todo lo absorbe, nada está exento.
Nadie está exento."
Todo se diluye.
Todo.
¿Dónde está el enemigo?
¿Somos nosotrxs?
Todo se diluye.
Todo se diluye.
|English|
Solipsism.
The orders from the State
can't tolerate the disorder of the Heart
“Acacia forests...
they're just a desert.
There's only a desert.”
Delirium gets tangible,
absence become inevitable
When did the war start?
Who is the enemy?
Distinguishing the sides
gets more complicated.
The subjective spectrum
defines the new parametres
of a concealed capitalism.
Academic radicalism,
enlightened despotism,
neocolonialism.
“The megamachine recovers all discourses
that attempt to attack it. There lies its power.
It absorbs everything, without exeptions.
Nobody is safe.”
Everything gets dissolved.
Everything.
Where's the enemy?
Is it us?
Everything gets dissolved.
Everything.
|
||||
3. |
Lápidas, tumbas
03:39
|
|||
|Galego|
A arquitectura da negación
do individuo
agóchase en cada bloque
de formigón.
Flores, lápidas e tumbas;
asfalto, cemento e máis tumbas:
a lóxica macabra da urbe
sométenos a un proceso esquizo.
Todxs camiñamos rotxs.
Todxs vagamos con medo.
Todxs con fame.
Todxs famentxs.
Soterrándonos baixo pedras,
buscaron o noso silencio.
Elxs construíron os torres,
elxs erixiron os muros
das nosas
prisións
invisibles.
Cadeas
a ceo aberto.
Fixéronnos comer area
por tanto tempo...
que case
nos convertemos
en pedra.
Pero area non enche
e agora
vomitamos
tormentas.
A fame devora a cordura
e nós estamos famentxs.
Estamos famentxs.
|Castellano|
La arquitectura de la negación
del individuo
se esconde en cada bloque
de hormigón.
Flores, lápidas y tumbas;
asfalto, cemento y más tumbas:
la lógica macabra de la urbe nos somete
a un proceso esquizo.
Todxs caminamos rotxs.
Todxs vagamos con miedo.
Todxs con hambre.
Todxs hambrientxs.
Enterrándonos bajo piedras,
buscaron nuestro silencio.
Ellxs construyeron las torres.
Ellxs erigieron los muros
de nuestras
prisiones
invisibles.
Cárceles
a cielo
abierto.
Nos hicieron comer arena
por tanto tiempo
que casi nos convertimos
en piedra.
Pero la arena no sacia
y ahora
vomitamos
tormentas.
El hambre devora la cordura
y nosotrxs estamos hambrientxs.
Estamos hambrientxs.
|English|
Tombstones.
The architecture
of the individual's denial
is hidden in every concrete block.
Flowers stones and tombs.
Pavements, concrete and more tombs.
The macabre logic of the city
dominates us and puts us though
a schizo process.
All of us are broken and wandering.
All of us walk with fear,
together with hunger.
All of us are hungry.
They buried us in stones,
looking for our silence.
They built the towers.
They built the walls
of our invisible
prisons.
Open
air
prisons.
They made us eat sand
for so long
that we almost turned
into stone.
But sand didn't fill us up
and now
we throw up
storms.
Hunger devours sanity.
And we're all so hungry.
We're all so hungry.
|
||||
4. |
Océanos
03:52
|
|
||
|Galego|
Cubríronnos de area
e brotamos en flor.
Nós non temos tumba.
Nós nunca morremos.
Das nosas bágoas nacen
os océanos.
"Xurdimos das tormentas.
Vivimos coas montañas.
Falamos coa pedra eterna,
co mar e as súas entrañas.
Criámonos coma lobxs e
durmimos entre feras.
Alumeamos a cada estrela,
alumeamos a cada estrela.”
Somos un bosque.
Imparable.
Incontrolable.
Inmortal.
|Castellano|
Nos cubrieron de arena
y brotamos en flor.
Nosotrxs no tenemos tumba.
Nosotrxs nunca morimos.
De nuestras lágrimas
nacen los océanos.
"Nacimos de las tormentas,
vivimos con las montañas.
Hablamos con la piedra eterna,
con el mar y sus entrañas.
Nos criamos como lobxs y
dormimos entre fieras.
Iluminamos a cada estrella,
iluminamos a cada estrella."
Somos un bosque.
Imparable.
Incontrolable.
Inmortal.
|English|
Oceans
They covered us in sand
and yet we bloomed in a flower.
We own no tombs.
We never die.
From our tears
oceans flow.
"We were born from the storm
we live with the mountains.
We talk to the eternal stone,
to the sea and its guts.
We were raised as wolves
and we sleep among the beasts.
We light up every star,
We light up every star."
We are a forest.
Unstoppable.
Uncontrollable.
Immortal.
|
Streaming and Download help
If you like Tenue, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp